Nigdy nie miałam problemu z ufnością i nawiązywaniem nowych relacji. Jako kilkuletnie dziecko zwiałam na wyjeździe rodzicom z samego rana, a znaleźli mnie w towarzystwie dwóch starszych pań. Piłam z nimi herbatkę i rozmawiałam na poważne tematy, jednocześnie bardzo dobrze się bawiąc.
Mam to chyba we krwi. Ale pojechać w góry, przejść 80 kilometrów po różnych szlakach i przeżyć taką wyprawę z osobą, którą spotykam na żywo po raz pierwszy?
Okazuje się, że się da i jeszcze można się dobrze bawić 😉 A jakie historie się potem opowiada – zapraszam na górskie przygody Zośki!
Pies aspołeczny w podróży
Psy są różne. Czegokolwiek byśmy nie robili, nie znajdziemy dwóch takich samych. Chociaż czasem bardzo byśmy chcieli.
Niektóre czworonogi można określić ekstrawertykami – kochają wszystko, co się rusza, odnajdują się w dużych grupach i nawiązywanie nowych znajomości mają we krwi. Są też takie psy, które czują się najlepiej w znanym sobie towarzystwie i raczej nie umieją zachować się poprawnie w sytuacji z nieznanymi im osobami.
Gdyby narysować na ziemi linię i kazać psom ustawić się po jednej ze stron, Beethoven stanąłby na skraju, jedną łapą i ogonem zahaczając o pierwszą grupę – bardziej pasuje do tego drugiego typu. Ale to nie oznacza, że nie da się z nim podróżować.
Da się, i to jeszcze jak!
Pies w pociągu – to nie takie straszne
Mieszkam z psem w Warszawie, wielkim węźle komunikacyjnym, a mimo wszystko nie korzystaliśmy z możliwości, jakie daje podróż pociągiem.
Nie raz, nie dwa pokonywałam duże dystanse pociągiem, ale nie mogłam się przełamać i spróbować załadować się do wagonu z Beethovenem. Bałam się, że w ścisku będzie nerwowy, kłapnie na kogoś, inną osobę obszczeka, piszczeć będzie przez całą podróż.
Cały stres i strach był zupełnie niepotrzebny. Może to czas, żebyście i Wy się odważyli?