Książki | Podróże | Pies | Studia
Będzie trochę słów, ale po pierwsze to dość dobra i pouczająca historia, a po drugie macie w pakiecie Zośkę Wojowniczkę walczącą ze swoimi strachami. ?⚔️ Mówiłam, talentu nie mam i nigdy nie miałam również samozaparcia, żeby coś z tym zrobić, ale rysunek jest. I narysowanie tego (palcami na telefonie) zajęło mi trzy godziny. Proszę docenić. Historia jest kontynuacją tego posta na Fanpage’u, więc warto go przeczytać przed lekturą samego wpisu.
Nie jestem nauczycielem angielskiego. Ba, nawet międzynarodowej matury (IB) pisać nie zamierzam. Ale że język angielski lubię i w jakiś sposób (dość bezpośredni) wiążę z nim swoją przyszłość, zależy mi na opanowaniu go w najwyższym z możliwych sposobów. Niestety, tu na scenę wkracza moje lenistwo – komu by się chciało ślęczeć nad książkami? Regularnie uczyć się słówek? No nie ma bata!
Stąd pomysł na ten wpis. Uratowała mnie właśnie ta nauka angielskiego, ale inaczej. Niekoniecznie prościej 😉
Ikonka Instagrama miga mi na ekranie telefonu już od pięciu lat. Przeszłam przez jakieś podkręcane selfie, zdjęcia kiepskiej jakości słodkiego psiaka, grafiki, filmiki i inne cuda. Czułam się niejednokrotnie źle, gdy widziałam idealne życia innych – kilka lat temu ruch, by pokazywać w sieci też te nieidealne momenty nie był tak duży. Teraz doszłam do momentu, w którym jestem zadowolona z tego, jak korzystam z Instagrama. Znajduję tam inspiracje i rzetelne informacje. Odkryłam właśnie ten mądry Instagram i we wpisie pokażę Wam, jak do tego doszłam.
