Przejdź do treści

Książki | Podróże | Pies | Studia

Blog
- In English
  - Blog Posts
  - Who am I?
Nowinki
O Mnie
- Kontakt i Współpraca
- Beethoven
Recenzje

Szukaj:

Blog
- In English
  - Blog Posts
  - Who am I?
Nowinki
O Mnie
- Kontakt i Współpraca
- Beethoven
Recenzje

Szukaj:

nie za szybko

Nie udało się znaleźć tego, czego szukasz. Być może wyszukiwanie przyniesie lepsze rezultaty.

Szukaj:

Szukaj...

Instagram
Facebook
Goodreads
LinkedIn
Mail

Kategorie wpisów:

Blogowanie
Crème de la crème
In English
Książkoholik
Kuchnia Zośki
Ludzkie Recenzje
Nauka
Nowinki
Podróże z Psem
Pozytywne historie
Przemyślenia
Psi trening
Psie Recenzje
Z Życia Wzięte
Życie z psem

Najpopularniejsze wpisy

Border collie jako pierwszy pies - najważniejsze zagadnienia
Bukowina Tatrzańska z psem
Żegnaj Profesorze
[Recenzja] Szelki dla psa Truelove Security

Ostatnio czytane (Goodreads)

bthegreat_pl

Osiem lat 🥳

Miało być inaczej, miał być długi spacer, miało być świętowanie. Jednak leżę w łóżku chora do tego stopnia, że trudno mi ustać.

Beto - wiem, że nie jesteśmy idealni, ani ja, ani Ty. Wiem, że czasem chciałbyś mieszkać w domku pośrodku niczego, nie widzieć na oczy obcych psów, ludzi czy tych wszystkich strasznych dźwięków. Wiem, że niesamowicie dostosowałeś się do życia w mieście, choć pewnie wolałbyś być gdzieś indziej. Każdego dnia jestem wdzięczna za to, że patrząc w Twoje oczy, widzę odbicie siebie. Mimo wszystkich błędów i głupot, i rzeczy, które chciałabym cofnąć, ufasz mi bezgranicznie. Uwielbiam Cię za to.

Ostatnio uderzyło mnie, że osiem lat to dużo. Że jakoś blisko do tej umownej granicy starszego psa. I póki zdrowie Ci pozwoli, nie zamierzam nikomu pozwolić uwierzyć, że goni Cię Twój pesel. Dlatego zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby nadchodzący rok był dla Ciebie pełen wrażeń - takich, które lubisz. Trochę więcej dysków, trochę więcej spacerów pośrodku niczego. Może i zawody, bo kto nam zabroni, a przecież na polu startowym staniemy tylko po to, żeby móc spędzić tę chwilę razem - bez żadnych ambicji, wymagań czy oczekiwań.

Dzięki, że jesteś. Na długich spacerach, witając mnie w drzwiach, przytulając się gdy zmagam się z chorobą czy nieśmiało merdając ogonem, kiedy mam trudniejszy moment. Jesteś tu zawsze.
Życie bez Ciebie byłoby prostsze, ale nie waż się ani przez moment pomyśleć, że wolałabym Cię nie mieć. Uwielbiam Cię gamoniu ❤️ Wielu wspólnych lat razem!

#zwierzakikfs #dziewczynykfs #piesidziewczynanormalnarodzina #happydoghappylife #szczęśliwypies #kochammojegopsa #piesprzyjaciel #pieskieżycie #dogsofbark #dogfluencepolska #inthebush #bushwalk #bushwalking #bordercolie #bordercollieworld #outsidetime #parkday #greencity #walkingaroundthecity #dogtongue #pieswmieście #bordercolliephotos #bordercolliesoftheworld #telefonemkfs #birthdayboy #birthdaydog #birthdaydogsofinstagram #urodziny #jubilat

Jedni chodzą do kina, inni na obiad do restauracj

Jedni chodzą do kina, inni na obiad do restauracji, a my zrobiliśmy 53km żeby pomoczyć nogi w Zalewie Zegrzyńskim ;))

Nie dziś oczywiście, bo co dopiero wróciłam z wyjazdu integracyjnego dla nowych studentów Kolegium MISMaP, który współorganizowałam i nie do końca wiem, jak się nazywam. Masa dobrych wspomnień, grono świetnych ludzi, ale i niesamowite zmęczenie. Nie pogardziłabym przedłużonym weekendem ;))

Zostawiam trzy ładne kadry i życzę miłego wieczoru!

#kobiecafotoszkoła_kfs #dziewczyny_kfs #dziewczynykfs #kolarstwo #selfiemood #memyself #thankyoucycling #choosecycling #gorideyourbike #goriding #goneriding #behindbars #lifebehindbars #womenonbikes #womenontheroad #womenoutdoors #truewomencyclists #kolarka #jezdzebolubie

Małe (i duże) kawałki szczęścia. Papierowa t

Małe (i duże) kawałki szczęścia.

Papierowa torba pełna pieczywa*, które aż prosi się o natychmiastowe zjedzenie. Miła i ciepła pracowniczka banku, która sprawia, że do tego oddziału chce się wracać. Pompka, która daje się dobrze zamontować za pierwszym razem i napompować koło w rowerze. Miasto nocą, błyszczące się wszystkimi odcieniami czerni podczas wieczorno-nocnego spaceru z psem. Piękne opowiadanie, czytane w stukającym i terkoczącym tramwaju z książki, jest prezentem od przyjaciółki. Rozkoszny uśmiech drugiej przyjaciółki, gdy dostaje w przerwie w pracy upieczone specjalnie dla niej ciastka. Obiad zrobiony dzień wcześniej, czekający w domu tylko na odgrzanie. Sprzęt w laboratorium, który tak miło współpracuje, aż praca płynnie sama się wykonuje.

Lubię drobne, małe zachwyty. Te duże też mają coś w sobie, ale to z tych niedużych zbudowana jest nasza codzienność. Warto postarać się je zauważyć, choć czasem myśli jest dużo, emocji jeszcze więcej, a w głowie kłębią się chmury. Wtedy takie błyski szczęścia najskuteczniej koją nerwy.
Dla skali, wszystkie te kawałki szczęścia pozbierałam dziś.

*jestem wielką fanką TooGoodToGo oraz Foodsi, właśnie w takie sposób trafiła do mnie ta paczka pełna dobrze wypieczonego szczęścia

#verilymoments #aesthetic_photos #details #seekthesimplicity #asecondofwhimsey #makeitblissful #czytambolubie #zwolnij #powoli #dziewczynykfs #dziewczyny_kfs #kobiecafotoszkoła #morninglikethis #cozyvibes #softones_perfection #myseasonalstory #minimalistycznie

Nie oceniaj książki po okładce. Schodziłam w

Nie oceniaj książki po okładce.

Schodziłam w niedzielę ze schroniska w Dolinie Pięciu Stawów wraz z kolegą. Idziemy równo, ale nie szybko - ja z kijkami, w długich spodniach i w kurtce, kolega na krótko z dużym górskim plecakiem. Śmiejemy się, żartujemy, rozmawiamy o tym, że przejście Zawratu z plecakami było wystarczająco wymagające, Orlą Perć w kolejnym roku trzeba zrobić na lekko. Mijamy kobietę, która do nas zagaduje, że tak, Orła Perć bez ciężkich plecaków to dobry pomysł, po czym uśmiecha się i dodaje, że przecież ja plecaka nosić nie muszę. Mruga i wskazuje głową kolegę, który jako jedyny z nas dwóch ma rzeczywiście ciężki plecak. Jakikolwiek plecak.
Zdołałam jedynie cierpko się uśmiechnąć i rzucić, że mam uszkodzone kolano. Pani od razu zrzedła mina i rzuciła coś w stylu „współczuję”. Poszłam dalej.
Nie dodałam, że tego dnia od 4:30 zamiast spać, czatowałam przy łazience, bo dopadło mnie jakieś świństwo żołądkowo-jelitowe. Że kolega, który zaoferował że zniesie mi plecak i będzie mnie asekurował na zejściu, uratował mi tyłek. Że rano bałam się, że nie będę miała tyle siły by zejść - pomijając obite i spuchnięte kolano po dniu poprzednim, kiedy to zsunęłam się ze ścieżki.

To fantastyczne zdjęcie zrobiła mi Basia podczas tygodniowego wyjazdu w Tatry. Bawiłam się świetnie: zobaczyłam po raz pierwszy tak zielone Tatry Zachodnie; dowiedziałam się, że na Ornak prowadzą schody, a nie tylko zasypany śniegiem żleb; zrobiłam pierwszy odcinek Orlej Perci (od Żlebu Kulczyńskiego) i zakochałam się w tej nieco bardziej wspinaczkowej odsłonie Tatr; weszłam na Zawrat od Murowańca z ciężkim plecakiem. Przede wszystkim, spędziłam piękny tydzień w doborowym towarzystwie ;))

Nie oceniajmy innych, co? Skupmy się na sobie, wszystkim wyjdzie na lepsze.

Dotarłam bezpiecznie do Warszawy mimo różnych przebojów i będę długo wspominać ten wyjazd. Staram się być w Tatrach dwa razy w roku i muszę przyznać, że za każdym razem zachwycają mnie coraz bardziej.
Zarabiam pieniądze po to, żeby chodzić po górach i spać w schroniskach ;))

Miłego dnia wszystkim życzę - odkrywajcie świat i siebie, szukajcie chwil, gdy serce bije Wam szybciej i łapiecie się na myśli, że po to warto żyć.

"To nie jest pierwsze ani ostatnie pożegnanie, al

"To nie jest pierwsze ani ostatnie pożegnanie, ale liczę, że jest to element układanki, który sprawi, że supeł schowany gdzieś między czwartym a piątym żebrem, wciśnięty między płuca, wreszcie puści. (...) nie byłam w stanie powiedzieć czegokolwiek publicznie. Dzisiaj to robię. Dla siebie, dla Pana i dla tych wszystkich, którzy Pana znali."

Napisałam. A potem zamknęłam laptopa i poszłam na spacer. Ze łzami w oczach, ale i uśmiechem na twarzy. Bo jutro jest kolejny dzień, z resztą początek kolejnego roku mojego życia. I wiem, że chciałby Pan, żebym czerpała ze swojego życia garściami. I to postaram się zrobić.
Dziękuję Panu. Za wszystko.

Pełen tekst na blogu.
https://bthegreat.pl/2023/08/15/zegnaj-profesorze/

Siwiejące brwi. Łapy, które przebiegły tysiąc

Siwiejące brwi. Łapy, które przebiegły tysiące kilometrów. Oczy, które widziały tyle rzeczy.

Nie wiem, kiedy to wszystko się stało. Niby każdy kolejny dzień jest podobny, a gdy na moment się zatrzymam i spojrzę wstecz, widzę jak wiele się zmieniło. A ten psiak wciąż obok mnie ❤️

Czytałam gdzieś, że nie ma nic piękniejszego na tym świecie niż być pokochanym przez psa. Po części się z tym zgadzam. Dzięki Bet, że jesteś i mnie znosisz. Żeby nie być Tobie dłużna, muszę znosić te Twoje różne, dziwne wybryki ❤️

Tyle na dziś, chciałam się psem pozachwycać.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

#zwierzakikfs #dziewczynykfs #piesidziewczynanormalnarodzina #happydoghappylife #szczęśliwypies #kochammojegopsa #piesprzyjaciel #pieskieżycie #dogsofbark #dogfluencepolska #inthebush #bushwalk #bushwalking #bordercolie #bordercollieworld #outsidetime #parkday #greencity #walkingaroundthecity #dogtongue #pieswmieście #selfconfidenceiskey #selflovematters #loveyourselftoday #bordercolliephotos #bordercolliesoftheworld #telefonemkfs #powoli #zwolnij

Są momenty trudne i są chwile, gdy po kolejnym r

Są momenty trudne i są chwile, gdy po kolejnym rozłożeniu na części pierwsze i późniejszym złożeniu, ekspres znowu zaczyna działać. I można napić się nowokupionej kawy z @palarniakawy_smaczajama. Świat od razu jest piękniejszy. Mina zwyciężczyni na załączonym obrazku.

Zbieram uważnie takie mniejsze i większe chwile, zamykam wspomnienia niczym drogocenne skarby w szkatułkach, ustawiam w zakątkach i zakrętach pamięci żeby móc im się przyglądać. W końcu tyle rzeczy czeka na to, żeby się nimi zachwycić.

——-

#universitystudent #collegestudents #telefonemkfs #positivereinforcement #dziewczynykfs #warsawgirl #selfiemood #memyself #książkoholik #czytanienieboli #bookstagrampolska #bardziejlubieksiazki #lubieczytac #bookwormproblems #dogblogger #bookblogger #dogblog #selfiekfs #studentka #studentslife #studentsbelike

Ludzkość jest niesamowitą siłą - tworzącą,

Ludzkość jest niesamowitą siłą - tworzącą, ale i niszczącą.
Słucham wielu podcastów, czytam rozmowy ze specjalistami, odhaczam kolejne gatunki na swojej liście.

Nietoperze w niebezpieczeństwie, najpierw obwiniane o krwiopijstwo (zaledwie kilka gatunków na 1000, głównie krew bydła, nie ludzka), później o pandemię, choć koronawirusów jest mnóstwo i przenoszone są przez różne zwierzęta. Z drugiej strony unikalność zapylania przez nietoperze, oparta w dużej mierze na nich produkcja chociażby tequili.

Pszczoły (m.in. miodne, ale i te samotnie żyjące czy trzmiele), które muszą latać wiele kilometrów żeby znaleźć kwiaty, kolorowe doniczkowe cuda, które chętnie siejemy, ale prócz pięknej aparycji nie mają pszczołom zbyt wiele do zaoferowania. Z drugiej strony bez owadzich zapylaczy nasza przyszłość będzie dużo krótsza niż byśmy tego chcieli.

Wilki przedstawiane jako najgorsze zło czyhające na babcie i ich wnuczki w lasach, zabijające zwierzęta gospodarskie i najchętniej pożerające jeszcze przypadkowe szczęśliwe rodziny spacerujące gdzieś poza miastem. Ginące we wnykach, nielegalnie zabijane przez myśliwych, próbujące wiązać koniec z końcem gdy ich areał jest poprzecinany autostradami, miejscowościami i innymi licznymi ludzkimi barierami. Zwierzęta pełne czułości dla członków swojej grupy rodzinnej i tak kluczowe dla wielu ekosystemów leśnych.

Orki brutalnie odławiane kiedyś (czy tylko?) do akwariów miejskich, osobniki oddzielane od rodziny ginące po kilku latach, a w naturze dożywające 80 lat. Mordowane przez ludzi, postrzegane jako wielkie zagrożenie i rywali w kontekście wieku gatunków ryb. Jednocześnie zwierzęta o pięknych tradycjach rodzinnych, gdzie każda z nich ma swój unikatowy śpiew, najważniejszymi postaciami są babcie i matki, a wiedza przekazywana jest między kolejnymi osobnikami od wielu pokoleń.

Skoro mamy już tyle wiedzy, czemu wciąż postrzegamy tyle zwierząt jako niebezpieczne? Jednak nieustannie zapominamy, że najniebezpieczniejszym zwierzęciem jesteśmy my sami.

(c.d. W komentarzach)

Jeśli mam jakąś supermoc, to jest nią otaczani

Jeśli mam jakąś supermoc, to jest nią otaczanie się właściwymi ludźmi.

Takimi, którzy poświęcą swój nieco przedłużony weekend, żeby łazić całymi dniami po górach z plecakami, które naprawdę mogłyby być lżejsze. Takimi, którzy w rozmowach swobodnie przeplatają przyrodnicze ciekawostki, fizyczne zagadki i losowe historie. Takimi, którzy z własnej woli wstają wcześniej, żeby zobaczyć spaloną chatę czy wschód słońca na pobliskim szczycie. Takimi, którzy po nocach grają w karty, śpiewają przy gitarze lub biegają z latarkami przed schroniskiem, żeby stworzyć takie cudo, jak to na zdjęciu.

Zaraz czwarta sesja, czyli zwieńczenie drugiego roku studiowania na MISMaP-ie. Wciąż utrzymuję, że jest to świetna zbieranina ludzi i czuję, że tu jest moje miejsce.

Zdjęcie wykonane przeze mnie z pomocą 5 mismapków, udane za jedenastym podejściem ;)) Wyjazd współorganizowałam jako członkini Samorządu Studentów Kolegium MISMaP UW ☺️

#polskiegóry #polskikrajobraz #górskiewędrówki #gorskiezycie #wgorachjestwszystkocokocham #wgórachjestwszystkocokocham #goryponadwszystko #podróżemałeiduże #nature_perfection #moodygrams #gooutside #outsideadventures #mountainstories #lightpaintingphotography #lightpainting #malowanieswiatlem #malowanieświatłem #uniwersytetwarszawski @uniwersytetwarszawski @samorzaduw #nightimages #nocnezdjęcia #zdjęcianocą #nightphotography

Zobacz więcej... Obserwuj nas!

Archiwa

Copyright © 2023 B The Great. Powered by Zakra and WordPress.