Książki | Podróże | Pies | Studia
Wpis po pół roku – nie wiem, kiedy minęło te sześć miesięcy, a tym bardziej, kiedy minęło te pięć lat z Beethovenem. Ale w tym tygodniu stało się coś, co dobitnie mi pokazuje, że tak – pięć lat minęło i te lata nie były zmarnowane.
Będzie trochę słów, ale po pierwsze to dość dobra i pouczająca historia, a po drugie macie w pakiecie Zośkę Wojowniczkę walczącą ze swoimi strachami. ?⚔️ Mówiłam, talentu nie mam i nigdy nie miałam również samozaparcia, żeby coś z tym zrobić, ale rysunek jest. I narysowanie tego (palcami na telefonie) zajęło mi trzy godziny. Proszę docenić. Historia jest kontynuacją tego posta na Fanpage’u, więc warto go przeczytać przed lekturą samego wpisu.
Nie jestem nauczycielem angielskiego. Ba, nawet międzynarodowej matury (IB) pisać nie zamierzam. Ale że język angielski lubię i w jakiś sposób (dość bezpośredni) wiążę z nim swoją przyszłość, zależy mi na opanowaniu go w najwyższym z możliwych sposobów. Niestety, tu na scenę wkracza moje lenistwo – komu by się chciało ślęczeć nad książkami? Regularnie uczyć się słówek? No nie ma bata!
Stąd pomysł na ten wpis. Uratowała mnie właśnie ta nauka angielskiego, ale inaczej. Niekoniecznie prościej 😉
